Was het door de lekkere hapjes die we aan het verorberen waren, de aangename warmte na onze wandeling door regen en kou? Of door de pittige groentesoep die de trainster voor ons gemaakt had? Het doet er niet toe, feit is dat we daar met ons drietjes gezellig op de Hollandse bank in Den Haag tot dezelfde conclusie kwamen: coachen is het mooiste beroep van de wereld!

Hoe kwam ik daar op die Hollandse bank terecht?

Ik had me ingeschreven voor een opleiding NLP in Nederland. Buiten was het miezerig en ijskoud, maar de wandeling ging toch door! Na de theorie en brainstorming waren we klaar voor het echte werk: een 2u durende tocht in de achtertuin van mijn Haagse collega. Dat je om te wandelcoachen geen eindeloze veldwegen en geurige bossen nodig hebt, was een eye-opener. Maar wel heel handig! Deze wandeling kan je immers bijna overal uitstippelen…

Maar tijdens de tocht zelf had ik het lastig: ik zag amper door de regen en mijn vingers waren gevoelloos geworden in mijn kletsnatte handschoenen. Tijdens de wandeling fungeerde ik als ‘observator’, terwijl de andere deelneemster gecoacht werd. Zij had de wandeling dan ook helemaal anders ervaren dan ik. Zij had helemaal geen last had gehad van de gietende regen en de kou: haar ogen straalden en ze zag er pakken ‘lichter’ uit dan toen ik haar die ochtend voor het eerst ontmoette.

Tijdens de wandeling had ze immers een antwoord gekregen op een belangrijke vraag! Iets waar ze al jaren mee worstelde, zag ze nu helemaal klaar. Meer nog, ze zou nog diezelfde dag stappen ondernemen om het probleem aan te pakken!

Hoe komt het dat mijn collega en ik dezelfde wandeling op een totaal andere manier hadden ervaren?

Wel ik was tijdens die wandelsessie getuige geweest van een typisch coaching proces: door ogenschijnlijk simpele oefeningen en vragen werd een heel complex thema plots zonneklaar voor mijn collega coach. De Hollandse trainster deed eigenlijk weinig anders dan af en toe een (gerichte) vraag te stellen en te observeren en spiegelen. En toch had dit een enorme uitwerking op mijn collega. Ze bedankte de trainster na afloop dan ook tot drie maal toe, met knuffels en kussen. Hier werd nogmaals bewezen dat je ook als coach af en toe best nog eens beroep doet op een andere coach!

Toen we daar dus gezellig op die bank zaten uit te rusten en te kletsen waren we het er volmondig over eens: coachen is het leukste beroep van de wereld! Ok, lesgeven en trainen is ook niet slecht: na een geslaagde sessie kan ik ook al eens euforisch huiswaarts rijden. Maar het verschil is dat er bij coaching ‘elke keer’ een vooruitgang wordt geboekt.

Soms zetten mijn klanten tijdens een coaching een klein stapje, maar veel vaker zijn het reuzenstappen! Stappen die ze alleen misschien wel nooit zouden (durven) zetten en waar ze zelf versteld van staan. Maar met een beetje hulp en steun doen ze het telkens opnieuw en dat is toch ongelooflijk mooi om te mogen aanschouwen?

Ondanks de regen en het drukke verkeer reed ik die avond rustig en tevreden naar België, hoopvol uitkijkend naar mijn volgende coaching sessie 😊

Welke droom koester jij als ondernemer diep vanbinnen die je nog niet hebt kunnen of durven waarmaken? Wat houdt jou nog tegen op de weg naar meer succes? Welke overtuigingen blijven jou belemmeren op het pad van meer groei in je bedrijf en in je leven? Heb jij de kracht van coaching al aan den lijve mogen ondervinden? Wil je hierover eens sparren? Contacteer me voor een vrijblijvend intake-gesprek.

Op jouw succes!

Annemie