Soms vragen mensen me hoe lang ik mijn job als imago coach al uitoefen. Officieel sinds 2008, maar eigenlijk al mijn hele leven. Want zolang ik me kan herinneren, ben ik bezig met kleding combineren en anderen adviseren. Mijn eerste ‘klant’ was mijn kleine broer. Toen die 4 jaar oud was trok ik hem een van mijn oude jurkjes aan en maakte 2 staartjes in zijn lange blonde lokken. Zo stuurde ik hem bij de melkboer die in die tijd nog aan de deur kwam. Toen die hem aansprak met ‘meisje’, werd mijn broer woest. Maar ik was tevreden, de make-over was geslaagd! En nu had ik eindelijk een zusje!
Later kwam ook mijn moeder aan de beurt. Toen ik amper 10 was, hing ik haar kleding klaar voor de volgende dag. Zoals de meeste vrouwen, kocht mijn mama graag volledige setjes die ze dan week in, week uit droeg. Ze had 5 setjes in haar kast, voor elke dag één. Omdat ze moeite had om dingen onderling te combineren vond ik haar outfits op de duur zo saai en voorspelbaar dat ik haar begon te helpen. Ze vond het eigenlijk wel makkelijk zo. Soms durfde ik haar kleding ook met de mijne te combineren en zo verdween er al eens een stuk of sjaal van haar in mijn kast, maar ja. Hoe zou je zelf zijn?
Ergens is het ook allemaal wel een beetje de schuld van mijn ouders. We woonden in een godvergeten boerendorp en veel was er niet te beleven. Ik kon dus niet naar de academie of naar de sportclub, want die waren er niet. De dichtstbijzijnde stad was 15 km en dat was in die tijd veel te ver voor je hobby. Per slot van rekening had ik ook een voetbal spelende broer en zus en die moesten ook al gebracht worden.
Dus ik hield me vooral thuis bezig met lezen en kleding. Ik was lid van 3 bibliotheken en maakte talloze kleding combinaties waarbij ik me vooral liet inspireren door de modebijlage in Weekend Knack en wat ik zag op TV. Zelfs mijn schoolboeken kaftte ik met modecovers, kwestie van ook tijdens de saaie lessen Latijn en Grieks een beetje geïnspireerd te worden.
Toch zou het nog een aantal jaren duren alvorens ik van deze hobby echt mijn beroep maakte. Eerst ging ik Engels studeren aan de universiteit, want ik was gepassioneerd door talen en wilde de wereld zien!
Intussen bleef ik wel veel tijd en geld besteden aan mijn hobby. Ik herinner me dat ik van mijn studiegeld in Leuven elke week een kledingstuk kocht. Ik dronk liever wat minder pintjes en besteedde vooral al mijn geld aan kleren en boeken. En eigenlijk is er sindsdien nog niet zoveel veranderd.
Met plezier re-stylde ik de hele familie: aankopen gebeurden nooit zonder mij! Ik poetste de schoenen van mijn familieleden en ging mee bij de kapper. Soms vroegen kennissen en vrienden mij om advies. En bij huwelijken en feesten ging ik steevast mee kleren kopen. Ik ga trouwens nog steeds met plezier shoppen, ook voor anderen.
En omdat ons vroegere gezinsbudget lichtjes tekort schoot voor mijn creatieve uitspattingen, leerde ik om heel inventief te zijn met kleding. Ik ruilde met vriendinnen, leende bij mijn zus en moeder (soms zelfs bij mijn broer of vader), kocht tweedehands, combineerde dure stukken met minder dure accessoires, spiekte in modetijdschriften en kopieerde die outfits dan met minder dure stukken. Ik kocht vaak kleding in outlet stores alvorens dit een rage werd. En omdat ik zo goed op de hoogte was van de trends, kocht ik tijdens de solden en uitverkoop vaak al outfits voor het volgende seizoen. Zo slaagde ik er telkens in om met een beperkt budget een passende outfit samen te stellen.
Heimelijk was ik ook wel een beetje fier op mezelf als vriendinnen die veel meer geld uitgaven aan hun kleding, me vroegen waar ik het een of het ander had gekocht. Dan glimlachte ik een beetje mysterieus: mijn styling geheimen gaf ik toen niet zomaar prijs!
Zo leerde ik vooral mezelf het vak. En als ik er nu zo bij stil sta, realiseer ik me dat zelfs mijn vroegste kinderherinneringen samenhangen met kleding: ik vergeet nooit de geur van de bruine kalfsleren laarsjes die ik kreeg van de sint. Ik vond het helemaal niet erg dat die me kleding bracht ipv speelgoed, integendeel zelfs, ik had er zelf om gevraagd!
Hoe zit dat met jou? Doe jij ook een job die ‘echt’ bij je past? Een uit de hand gelopen hobby? Een job die zo goed bij je past dat je het ook gratis zou doen, of als je al lang met pensioen zou moeten zijn?
Als je niet goed weet wat echt bij je past of als je twijfelt aan je beroepskeuze, kan een coaching traject hierin zeker uitkomst bieden. Ik wist weliswaar al lang wat ik graag deed, maar het is toch dankzij mijn coach dat ik in 2008 eindelijk de stap naar het ondernemerschap durfde te zetten.
Misschien heb jij ook nood aan dat extra duwtje in de rug? Een coach die ervoor zorgt dat je durft uitstralen wie je ‘echt’ bent en gaat doen wat echt bij jou past? Bel of mail me dan. In een vrijblijvend gesprek gaan we na hoe ik jou hierbij kan helpen…Want het is ongelooflijk plezierig om van je hobby je beroep te maken.